Interview met Mahjoub Benmoussa en Patrizia Filia

Uit het krant van het RO Theater, 2001
Door Hanneke Reiziger

“Ik ben de laatste getuigen van een tijdperk. Ik ben alleen in een woestijn. Er is niemand meer. Dood of verdwenen. Ze zijn allemaal vertrokken, hier er daar wat herinneringen achterlatend, wat beelden, de echo van hun stemmen hangt nog in de lucht.”

(…)
Patrizia Filia: “Stille dag in Tanger” gaat over oud zijn en van een andere periode zijn. Over de pijnlijke constatering dat je niet meer helemaal in de huidige tijd past, het feit dat allerhande moderniseringen en technologieën zo belangrijk worden en het contact met mensen steeds minder. Wat het betekend om oud te worden en hoe je omgaat met de dood die steeds dichterbij komt. In 1990 heb ik het boek in het Frans gelezen en ik dacht onmiddellijk aan mijn opa. De oude man in het boek en mijn opa lijken heel veel op elkaar. Ook mijn opa wilde niets weten van nieuwigheden zoals een auto, een telefoon, een wasmachine of televisie. Toch ze zijn er, op de telefoon na, allemaal gekomen onder druk van zijn vrouw en kinderen. Mijn opa bleef koppig doen wat hij wilde, maar hij wist ook dat als hij met anderen wilde samenleven, hij zich soms moest aanpassen. Ik merk dat ik soms trekjes van hem bij mezelf herken en dat heb ik ook bij de oude man uit het boek. De ik-figuur uit het boek heeft een gecompliceerd karakter. Hij is weliswaar een autoritaire man met allerlei tekortkomingen, maar hij is zo poëtisch, een dromer met een kinderhart. Het ene moment hou je van hem en de andere keer haat je hem en dat maakt hem zo menselijk.”

Mahjoub Benmoussa: “ Het beeld dat Tahar Ben Jelloun schetst van de oude man is typisch voor oude Marokkanen. De oude man in het boek lijkt ook een beetje op mijn vader, ook al heb ik hem na 1973 niet meer gezien. Hij praatte niet of nauwelijks en als hij sprak, was het om vragen te stellen of opdrachten te geven. Hij was vaak chagrijnig. Het enige moment dat ik hem anders meemaakte was als hij verhalen begon te vertellen. Buitenhuis was hij een ander mens, dan was hij vrolijk en hij had ook vrienden uit de jongere generaties. Mijn moeder kon dat niet verdragen en was verbaasd en kwaad tegelijk, omdat hij thuis niet zo was. We wisten ook altijd wanneer hij op komst was. Je moet weten dat ik Marokko de buitendeur altijd bij iedereen openstaat en wanneer hij in de buurt was dan hoestte hij even, zodat wij wisten dat hij eraan kwam. Mijn vader had altijd een brede leren riem om en als hij kwaad was dan knoopte hij zijn riem los, rinkelde hij met zijn gesp en dan was iedereen weg. Hij deed er niets mee, het geluid van het zwiepen van die riem was al genoeg om ons stil te krijgen. Ik heb mijn vader nog één keer gesproken, aan de telefoon en dat was heel uitzonderlijk. Hij kon maar twee zinnen uitbrengen: “Mijn zoon. Gaat het goed met jou?” Dat was alles wat hij zei, daarna is hij in tranen uitgebarsten. De sombere vader die ik heb gekend was op latere leeftijd helemaal anders geworden.”
(…)

Stille dag in Tanger - Spel: Mahjoub Benmoussa

Terug naar overzicht producties