Een kleine vrouw prevelt een aantal gedachten over het verborgene en over openheid. Onderwijl slaat zij met een grote steen walnoten in stukken. Na een noot of zes keert zij zich naar het publiek en stort met een uitgestreken gezicht het verzamelde notengruis over de schoot van een toeschouwer…
Verbondenheid met aardse materie, verbondenheid met het scala van kleine maar belangwekkende rituelen dat de mens dicht bij de wortels van zijn bestaan houdt, bepalen “Nughe”, het solo-programma van de Italiaanse danseres Patrizia Filia in het festival “Moderne Dans en Beweging”. Het is een wonderlijk mooi programma: “Nughe” (het woord staat voor “noot” op het eiland Sardinië, geboortegrond van Filia’s ouders).
Er is geen lijn, geen verhaal: onder de tonen van imponerende Sardijnse hemelvaartsgezangen ontstaat rond een altaar, een bed, een baan stro, wat bloemen, een paar handjes zand en noten, heel veel walnoten, een reeks indrukken van de oeroude bindingen die de mens heeft met het tastbare aarde, en het ongrijpbare spirituele buitengebeuren.
Filia’s programma wordt gedragen door de niet te beredeneren associaties. Ze is volgens eigen zeggen aan de slag gegaan met twee walnoten die voor haar een opmerkelijk vitaliteit gingen uitstralen. De twee, en nog een vijfentwintig kilo soortgenoten, die in de productie figureren, inspireerden Patrizia Filia tot een spel dat zich geheel volgens haar inzicht dicht bij het uit die het noten vibrerende leven houdt. Hoe mistig de achtergronden ook zijn (“noten als een oneindige ladder, als een binnenwater”, zegt Filia) het resultaat is uiterst inzichtelijk. En dat niet omdat het programma verhelderend, verduidelijkend of andersoortig doelgericht is, maar gewoon omdat het oorspronkelijk is, eigen is. En werken met louter de intentie iets te maken dat voor jou betekenis heeft, dat is zinvol. E als je dan ook nog de lichamelijke kwaliteiten van Patrizia Filia bezit, mondt dat uit in een wondermooi programma, dat vanavond nogmaals in Tejater Kikker wordt gespeeld.
In combinatie met “Nughe” wordt Paul Clark gepresenteerd. (…) Enige voeling met Filia’s productie heeft zijn “Something else” totaal niet. Clark, of liever gezegd, de accountant die de artiest vervangt, levert een portje melige humor die door de vasthoudendheid waarmee de zouteloze hap wordt opgediend, weer alleraardigst wordt. Een stuntelige performance en de expressie van een Laurens Jan Brinkhorst maken van Clarks accountant een juweel.
|
