|
|||||
 |
 |
 |
 |
 |
|
Recensie MedeaMedea
Waarschijnlijk werd ook zij gegrepen, ontroerd en geïnspireerd door één van die mooie bewerkingen. En als je dan het gevoel hebt dat je, als danseres gevoelig voor bewegingen en muziek, als vrouw met de herkenbare pijn en als verteller, spelend met taal (Italiaans/Frans), alle ingrediënten in huis hebt om aan die eerste ontroering zelf vorm te geven, dan zal het je ook lukken. Het is Patrizia Filia gelukt om een eigen interpretatie van de mythe, een eigen interpretatie van de vrouw Medea neer te schrijven. En dankzij haar keuze voor Mabel Gonzales als actrice en door de intrigerende ondersteunende muziek is er onder haar regie een boeiende voorstelling ontstaan. Het was niet moeilijk om ons enthousiasme op de andere zesdeklassers over te dragen, met wie ik de tragedie van Euripides - al zwoegend door het klassieke Grieks - had gelezen. Door het contact met Patrizia Filia, een boeiende persoonlijkheid, kwam het idee op om haar uit te nodigen in de klas te vertellen over het ontstaan van haar Medea, de problemen die zij daarbij tegenkwam en de manier waarop zij die opgelost heeft. Het werd een boeiende les! Op 20 februari vond opnieuw een voorstelling in Kunstmin plaats. Het publiek bestond dit keer bijna alleen maar uit Johan de Wittleerlingen. Na afloop hebben we nagepraat met de schrijfster en de actrice. Zij waren enthousiast over ons als publiek (“jullie zijn een intelligent, gevoelig publiek dat zich openstelt voor wat op het podium gebeurt”) en de leerlingen zullen deze Medea zeker niet gauw vergeten, getuige hun reacties daarna: “Heel mooi vond ik hoe Medea’s gezicht jonger en meisjesachtiger werd wanneer zij over haar jeugd praatte…” “Een prachtige expressieve vrouw, de Medea, zoals ik mij haar altijd had voorgesteld…. Als je naar haar luistert, betovert zij je met haar woorden en haar expressies en dan deel je haar passie, haar haat en pijn” “Eerste slipte de gedachte nog door mijn hoofd dat een monoloog van vijf kwartier toch wel wat “ennuyant” zou zijn, maar die gedachte was snel weggenomen toen Mabel eenmaal op het toneel stond. De expressie die zij uitstraalde verbaasde me elke keer weer” “De muziek vulde voor een deel Medea’s woorden aan en voor een deel sprak ze de ongesproken woorden” “Als je een stuk als Medea tijdens de les Grieks vertaalt, krijg je een bepaald beeld van Medea. Dat beeld werd helemaal bevestigd tijdens de voorstelling. De kracht die Medea uitstraalde, obsedeerde je gewoon. Zo staat zo dicht bij je, dat je op emotionele momenten bijna met haar zit mee te huilen” “Dat de actrice zelf geen vlooiend Nederlands sprak was absoluut niet storend: Medea was zelf n.1 ook buitenlandse” © Foto Ad Molendijk
|
Op 30 januari 1996 bezochten Diana Geraci uit de zesde klas en ik een try-out in de kleine zaal van Kunstmin. “Medea”. Een monoloog geschreven door Patrizia Filia, gespeeld door Mabel Gonzales, met muziek van en door Eduardo Leandro. Onze nieuwsgierigheid vanwege het Medea-motief werd beloond: “Schitterend!” was onze reactie na afloop.