| Uit AD De Dordtenaar
Maandag 31 maart 2008
Door Rineke Koek
Dordrecht – Daar komen ze, een prachtig gezicht, twaalf personages: de verteller met Alice, Muis, Eend, Rups, Papegaai, Haas, Koning en Koningin. De Hoedenmaker zit al achter de piano. Niemand is vergeten.
Alice in Wonderland gaat over avonturen van een nieuwsgierig meisje, lieflijk vertelt door Lottie de Bruin, dat op een warme lentemiddag achter een wit konijn aanrent en in en diepe put valt. Een mooie vertelling, bedoeld voor kinderen.
Toch is dit voor volwassenen. Het gaat om dialogen, taal en het verschil tussen “zin en onzin”, om etiquette en identiteit. De LuiaardVrouwe vertelt op zo’n warme manier, dat de neiging bestaat op de grond te gaan liggen, ogen dicht te doen en te luisteren.
Gelukkig zit het publiek gewoon op stoelen, want als de personages gaan leven is het zonde dat te missen. Witte Konijn denkt dat Alice zijn dienstbode is, Duif dat ze een slang is die eieren op wil eten en niet te vergeten het verwarrende gesprek tussen Rups en Alice, die een rare lang nek krijgt, omdat ze paddestoelen eet. Alice wil met iedereen vriendjes blijven en dat valt niet me als je met jezelf in de knoop zit en steeds wisselt van lengte. Als dan de Maartse Haas een feestje geeft, is iedereen van de partij. De Mafmuis vertelt een raar verhaal en de Nepschildpad en Griffioen vertellen over zichzelf en hun schooltijd. Het mooist is het lied van de Nepschildpad. Dan ontpopt Anne Beek zich tot een prachtige zanger. Een sprookje zonder slechterik is niet compleet en Jehanne Hulsman als Koningin doet dat voortreffelijk. |
