| Op 20 maart zou de generale repetitie van de voordracht van Alice in Wonderland onderleiding van Patrizia Filia plaats vinden. Patrizia had de Stadsverkenners uitgenodigd om deze repetitie te fotograferen en te filmen.
Om 19:00 uur was het verzamelen van enkele leden van de Stadsverkenners, een film- en fotografiegroep van jonge mensen met autisme. Onder begeleiding van Thijs Willemstein, een videocameraleraar van ToBe togen we met drie Stadsverkenners door de stromende regen naar de Kunstkerk te Dordrecht.
Eigenlijk hadden we geen idee wat ons te wachten zou staan. Een generale repetitie kan heel spannend zijn, stress en spanning maar ook andere emoties kunnen op zo’n avond los komen. Patrizia had ons nadrukkelijk op het hart gedrukt om zachtjes te zijn en onze schoenen uit te trekken zodat het gekraak van de zolen niet de spelers zou afleiden.
Eenmaal aangekomen stond het toneelgezelschap klaar om aan te vangen met hun voordracht. Stilletjes haalden de Stadsverkenners hun videocamera’s uit de camerakoffer en zette alles klaar voor productie. Terwijl de repetitie in volle gang was wisten de jongeren met handgebaren en lichaamstaal met elkaar te communiceren. Op deze manier gaven ze aan elkaar te kennen wie wat waar zou gaan filmen. Geen woord werd er gezegd, geen hoestje of geritsel van hun kant was er te horen. Ik mocht het hele tafereel op een afstand gadeslaan.
Met genoegen keek ik naar de mensen die Alice in Wonderland ten beste ten gehore gaven. Om hen heen cirkelde, letterlijk op tenenlopende Stadsverkenners die van verschillende hoeken de spelers aan het filmen waren. Drukdoende waren ze en zag ik de gebaren die de Stadsverkenners naar elkaar seinde. Je moet weten dat een autist zogenaamd geen prikkels mag ontvangen, deze drie hadden daar helemaal geen last van. Zij leefden, beleefden en dansten hun eigen repetitie rondom Alice die in een donker gat was gevallen. En in dit gat, huppelde een haas en andere karikaturen rond.
Later vroeg ik de Stadsverkenners, hebben jullie nog de verhaallijn meegekregen van Alice? “Jawel”, zei een van hun, “maar ik ken dat gat al, een gat waar je in kan vallen maar ook altijd weer uit kan komen en zij zat in dat gat, niet ik. Ik was daar om het gat te filmen, misschien wel te vullen met mijn aanwezigheid. Of ze het begrepen heeft zal wel niet. Zij was in haar verhaal en ik in de mijne.” “In welk verhaal zat jij dan?” vroeg ik. “In het Stadsverkenners verhaal, wat dacht jij dan. Wij zijn gevraagd om te filmen niet om een toneelstuk te bekritiseren. Maar nu we het er toch over hebben: wat een belevenis, heb nog nooit van zo dicht de spanning van een repetitie mee mogen maken, en ik vond de regisseur best streng hoor .”
“Dat moet ook, anders krijg je nooit een toneelstuk goed op de planken. Zij let op de details, de entourage maar vooral op hoe de toneelspelers hun stuk vertolken”. Met gefronste wenkbrauwen zag je de Stadsverkenners nadenken.
Later zaten we nog even na te kletsen in café Klandermeulen waar ik van de Stadsverkenners te horen kreeg, dat gevraagd worden om op verschillende locaties te filmen hun leven verrijkt. Ze komen op plaatsen en plekken waar ze anders nooit zouden zijn gekomen. Elke keer weer is het een hele belevenis. De ene keer zijn ze in een concertgebouw, dan weer op een evenement, de andere keer op een schip, en nu achter de schermen van een toneelstuk in uitvoering. Ik ben even blij dat ik hun mag begeleiden want dankzij de Stadsverkenners kom ik dus ook op die wonderbaarlijke plekken waar de haas in het verhaal van Alice ons uitnodigt om daar te gaan kijken waar het nog onbekend is.
Foto: de Stadsverkenners
|
