Ik had geen enkele ervaring met toneelspelen en zingen en mijn maatgevoel is ook iets aparts. Ik besloot mee te doen omdat ik de ruimte had en wel toe was aan een uitdaging. Wat kon me eigenlijk overkomen? Ik besloot me zelf te volgen en me in te zetten.

Het is voor mij een heel bijzondere ervaring geworden. De groep waar ik in terecht kwam had al meerdere malen opgetreden in andere situaties, sommigen waren professioneel acteur of hadden veel ervaring . Ik heb me echter direct thuis gevoeld en probeerde mee te spelen op hun golflengte.. Ik vond het zelfs een hele eer om mee te doen in dit gezelschap. De oefensessies waren een uitdaging voor mij. Ik hoopte dat ik niet te veel fouten zou maken maar alles liep soepel. Verder waren de repetities en later de opvoeringen voor mij even een periode van geestelijke rust. Ik was dan weer even helemaal bij mezelf en dat gaf energie.

Tijdens het herhaaldelijk doorlezen van Alice in Wonderland kwam ik beter in het verhaal en ging ik begrijpen waarom dit door de jaren heen zo’n bijzonder verhaal is gebleven. Als middelbare school leerling vond ik het maar een vreemd verhaal en zeker geen jongensverhaal. Ik moest het lezen in het Engels maar de finesses vatte ik niet.

Nu blijft het nog steeds een absurd verhaal, maar geplaatst in de tijd van Lewis Carroll lijkt het me nu een forse kritiek op de dwangmatige leerstructuur in Engeland, vooral getypeerd door het aanleren van onzinnige versjes. Wel ontdekte ik een diepere laag in de vertelling. Hoe dieper je valt, hoe dichter je bij je zelf en je gevoel komt. Symbolisch lijkt mij dat verbeeld in de val van Alice. Dan pas kom je in een wondere wereld terecht, waar alles kan, hoe raar het ook is en waar je met eigen wilskracht doorheen gaat.

Tijdens het steeds meer voorlezen van de tekst, kwam ik losser van die tekst en ging het meer bij me horen. De Muis die in het begin de leiding nam moest ervaren dat saaiheid het leven alleen maar droog maakt, hij kon het niet aan en liep er van weg. Zelfs een rap kon hem niet opvrolijken. Alice maakte daarentegen contact met iedereen vanuit een open hart en daarmee maakte ze veel van het leven mee.

Ik heb genoten van de figuren die uitgebeeld werden door de lezers. Typische staaltjes van eigenheid van iedereen, alsof ze iets van zichzelf lieten zien in hun rol. Binnen mijn eigen rolletjes had ik het meeste plezier van de Griffioen in samenspraak met de Nepschildpad. In de tijd werd dat steeds meer inspelen op elkaar en de contrasten vergroten. Dat voelde goed. Ik had ook het gevoel dat naarmate het stuk meer gespeeld werd er meer met elkaar werd gespeeld dan voorgelezen voor publiek. Het werd een “stuk” van ons zelf. Alice is nog steeds bij me en sommige liedjes blijven in mijn hoofd doorklinken.

Ik dank iedereen die me geholpen heeft mee te kunnen doen. Ik dank Peter Marijnissen voor het feit dat hij het aandurfde mij te laten rappen, terwijl ik nog geen noot kan lezen en zeker niet in tempo kan blijven. Dank vooral aan Patrizia Filia die altijd warm en positief over kwam en mij hielp om teksten beter naar voren te brengen.

Muis / Piet / Griffioen / Beul / Jurylid
Henny Roelofs
Foto: Ton Meurs