Het verbaast mij nog altijd hoe Patrizia Filia met zo weinig mogelijkheden en zulke beperkte middelen, een prestatie van de bovenste plank weet neer te zetten, een onvergetelijke indruk weet achter te laten bij de toeschouwers.

Tijdens de reading creëerden De Dordtse Lezers een sprookjesachtige realiteit waarin wij enkele uren achtereen zwevend doorbrachten.

Vele lezers hadden meerdere rollen die zij moesten vertolken; de overgangen van de ene rol naar de andere waren uiterst vloeiend, slechts ondersteund door een enkel detail, zoals een hoed, een pruik, een kroon of een subtiel maskertje, en toch zo indrukwekkend en herkenbaar! Een beeld dat op zich al moeilijk is op te roepen wanneer men gebruik maakt van uitgebreide decoratie, costuums en eindeloos repeteert, en haast onmogelijke prestatie voor een reading, maar er lijken ook geen grenzen te kleven aan de artistieke domein van de theatermaker.

Persoonlijk was ik zo onder de indruk van een aantal scènes dat ik midden in de nacht wakker werd van fluisterende stemmen en dialogen uit het stuk.

Alice was een echte Alice, die geen leeftijdeisen stelt aan haar toeschouwers. De cast was trouwens uitstekend uitgekozen; Lottie de Bruin leek naar mijn idee ontzettend veel op Alice Liddell en de gelijkenis tussen de Joep Eikenboom en Lewis Carroll zelf was verbazingwekkend!

De vertolker van de Koningin wist de overgang van het bescheiden dier, de Dochtertje Krab, naar de sterk contrasterende rol van de hysterische Koningin zo goed over te brengen, dat ik er niet bij stil gestaan heb dat het een en dezelfde vertolkster was! Pardon, het waren geen vertolkingen, nee, de personages leefden! Het Witte Konijn, de Hoedenmaker, de Mafmuis, de Maartse Haas, de Kolderkat, de Rups, de Hertogin, allemaal! Ik geloofde ze. Maar ook begreep ik ineens de boodschap van Carroll, zowel zijn doel om een sprookjeswereld open te stellen voor een ouder publiek, als zijn verborgen kritiek, weerspiegeling van de maatschappij in de Victoriaanse periode drongen tot me door.

Foto: Dana Gooijer