Begin maart 2009 waren we met vier vriendinnen bij elkaar. Eén van hen vroeg of we misschien mee wilden doen aan een hoorspel. Aangezien wij altijd in zijn voor een nieuwe ervaring zeiden we allemaal gelijk enthousiast ja. We hoorden dat het een project was van Patrizia Filia en zij zou ons wel bellen. Dezelfde avond even gegooled en wat ik las over Patrizia en haar projecten maakte me wel nieuwsgierig. Ik kreeg al een beetje een indruk dat het toch geen soort “Paul Vlaanderen” zou worden, maar wat dan wel?

Half maart werd ik gebeld door Patrizia en zij wist meteen dat ik Lilia Meyer was en of we gelijk een stuk of vijf repetities konden afspreken. Repetities? Daar had ik niet op gerekend, daar heb ik eigenlijk helemaal geen tijd voor. En is dat nodig? We kunnen toch lezen? Maar goed, toch afgesproken en Patrizia zou de tekst opsturen. Toen de tekst binnen was, gelijk lezen. Moet ik heel eerlijk zijn? Het viel een beetje tegen. Geen spannend verhaal, geen plot. Moet dit het nu worden? Moeten mensen hier twee uur en een kwartier naar luisteren? Maar ik heb A gezegd, dus ik ga door. En dan ook zo vreemd: we moeten afzonderlijk oefenen en de stemmen worden ook afzonderlijk opgenomen en later in elkaar gezet. Dat kan toch nooit wat worden? Wordt toch zeker heel onnatuurlijk?

In april de repetities dus. En ja, er was wat te repeteren en te leren. Het viel nog niet mee om de teksten goed te brengen. Maar Patrizia is een goede enthousiaste regisseur en ik kreeg er steeds meer plezier in. Maakt niet uit wat het voor hoorspel is, ze zal het wel weten. Dit is gewoon leuk om te doen.

Eind april de opname. Wat een rampenplan. Vol goede moed begonnen, in de opnamestudio op zolder. Het was wel geinig, liep ook eerst wel goed. Maar toen toch iedere keer storingen van de wind of van het verkeer. En de opnames moeten toch echt “droog” zijn, dus maar weer over doen. En toen ging de buurman verder met klussen. Veel later dan de bedoeling was, stond het er toch allemaal wel op. Maar ik was niet zo tevreden. Door al die storingen was de concentratie en inspiratie wel een beetje weggezakt. Hoe zal het uiteindelijk gaan klinken?

De uitvoering in Zwijndrecht is pas in december. Zo lang kunnen we niet wachten. Dus ga ik begin juli met de andere drie vriendinnen luisteren in de Kunstkerk in Dordrecht. En wat een verrassing bij het binnenkomen. Wat een leuke sfeer. We wisten wel dat er oude meubelen en grote foto’s zouden komen, maar ik had me niet kunnen voorstellen dat het zo “intiem” zou zijn.

En dan begint het. Denderende vliegtuigen. De eerste zinnen kan ik niet goed verstaan. O jee, wat wordt dit? Langzamerhand kom ik erin. Wat goed gemaakt! Ongelooflijk dat die stemmen afzonderlijk opgenomen zijn. En wat een sfeer is er met de achtergrondgeluiden in gebracht! Dan na een tijdje zit ik niet meer in de Kunstkerk in Dordt, maar loop langs de Lange Weg. Ik hoor de belevenissen, de roddels, het leven. Ik ken het “verhaal” en toch pakt het me. Voor ik het weet is het afgelopen, jammer!

Eindelijk is het vrijdag 18 december, “onze” première in Zwijndrecht. Wij hebben geen Kunstkerk. Zelfs een theater hebben we niet nodig, vindt de gemeente. Dus moet het in een buurthuis, het Baken, dat kan natuurlijk niet tippen aan de Kunstkerk. Maar dan bij binnenkomst weer die verrassing: Patrizia en haar medewerkers hebben het weer voor elkaar, toch weer die intieme sfeer. Nu toch wel beetje spannend. Hoe zou ik klinken? Ga ik niet af? Herken ik de stemmen van de anderen? Weer die denderende vliegtuigen, Weer die zinnen die ik niet versta. En ik ga inderdaad naar de stemmen zitten luisteren. Ja, ik herken ze, ja ik herken mezelf, valt mee, kan er wel mee door. En weer wordt ik het verhaal ingezogen, weer is het ineens voorbij.

Zondag erna zou ik weer gaan, met een zus. Maar die moet uit Rotterdam komen. En het heeft hevig gesneeuwd. Het advies is om niet op weg te gaan als het niet dringend nodig is. Dus jammer. Maar ik woon op loopafstand van Het Baken. En ik kan een buurvrouw overhalen om mee te gaan. Zou ze het wel leuk vinden? In het begin let ik goed op haar. Op een gegeven moment doet zij haar ogen dicht, en houdt die dicht. Ze zal toch niet slapen? Ik stoot haar aan en vraag of zij iets wil drinken. Zij denkt dat zij daarvoor de zaal uit moet en zegt verontwaardigd: “nee, ik wil hier blijven, luisteren”. Ik ben gerustgesteld, haal iets te drinken en geef me over. En wat ik in maart absoluut niet had kunnen voorstellen, gebeurt wel. Zelfs voor de derde keer wordt ik gepakt. Ik hoor weer meer dan de vorige keren, er valt weer meer op z’n plek. Maar leg maar eens uit waarom… Is het een spannend verhaal? Nee… Waarom moet je twee uur en een kwartier gaan zitten luisteren naar alledaagse verhalen? Herman, één van de zwijndrechtse stemmen, zou zeggen: “het is niet te verklaren, je moet het ervaren.” En zo is het. Het was een heel bijzondere ervaring, die ik niet had willen missen, zowel als vertolker van Lilia Meyer als luisteraar.

Heel stiekem hoop ik dat ik misschien ooit weer een rolletje mag spelen in een productie van Patrizia. Hoe dan ook, als ik weet dat er weer een voorstelling van haar is, zal ik zeker ernstig proberen om het bij te zijn. Dank Patrizia voor deze geweldige ervaring(en).