Het verhaal is net zo eenvoudig als de sobere en indrukwekkende vormgeving op het toneel. Het samenspel van een enkele eenzame, ter dood veroordeelde man op een kaal toneel, slechts vergezeld van een groot videoscherm, het geheel in het halfduister gedompeld, is alles. Maar wel zó indringend, dat je je als kijker erin verliest.

Door een kundige uitlichting gaat alle aandacht naar de acteur die verslag doet van zijn laatste dagen in ‘Death Row’ en z’n uiteindelijke executie door middel van een dodelijke injectie. Met slechts zijn stem als instrument neemt de acteur de toeschouwer bij de hand en laat de climax haast voelen, omdat zijn ademhaling naar het onherroepelijke einde, steeds sneller gaat. Intussen contrasteren de poëtische videobeelden achter hem, in traag slow-motion, met de droge, bijna emotieloze tekst. De tegenstelling poëzie (videobeelden) en zakelijke informatie (stem) vormen een treffende tegenstelling die tegelijkertijd harmonisch werkt. Deze versmelting is zó organisch is, dat moeilijk te determineren valt of de videobeelden een versterking zijn van de handeling, of juist andersom.

Uiteindelijk zal de toeschouwer de executie ervaren als een zoete verlossing.

Arthur Beem

Fred Koppe is een fantastische karakter acteur. Verbaal en non-verbaal. De ingrijpende monoloog over de ter dood veroordeelde Ronnie en wat er door hem heengaat in afwachting van de executiedag neemt je mee in zijn eenzaamheid en zijn verscherpte zintuiglijke waarnemingen van zijn omgeving en zijn herinneringen aan andere situaties en mensen. Hij zuigt je mee naar zijn geïsoleerde wereld, met zijn kalme stem, met alle ondertonen die er kunnen zijn bij iemand in afwachting van de dood. Hij is niet bang. Hij berust. Hij beklijft.

De beelden van Arno Pelzer die achter de acteur worden geprojecteerd versterken de monoloog en de verstilling van de momenten die hij omschrijft. Timeframes, als kader om Ronnie. Meditatief bijna. De beelden zijn complementair aan de acteur, ze versterken hetgeen door hem overgedragen moet worden zonder daarbij op de voorgrond te komen. Prachtig geregisseerd door Patrizia Filia. Het is een prachtig geheel en ik heb zoiets nog nooit gezien. Ik was erg geroerd.

Diny van Leeuwen