| Een theatermonoloog
gespeeld in het Tamazigh
tekst/muziek/zang/spel: Mustapha Ayned
regie: Patrizia Filia
productie: de LuiaardVrouwe
“ Nee, ik ga niet dood… Nee! Ik wil
eerst nog trouwen; ik wil een feest. Een leven zonder feest is geen
leven.
Kom op, zo hoort het toch; eerst een feest en dan tot slot sterven.
Waarom besta ik hier op deze aarde? Ik moet een feest hebben anders
stelt mijn bestaan niks voor. Nee, Ik ga eerst trouwen. Mijn bruid
wacht op me, hier...
Ja… Ik kom er aan, mijn duifje! Ik kom er aan. Ik heb alles
voor je. Ik heb een zee van bloemen voor je. Ik ga je ermee bedekken
opdat je niks anders meer ziet; wanneer je om je heen kijkt zul
je enkel bloemen zien.
Ik heb… Ik heb... de vleugels van alle vogels, opdat je overal
naartoe kunt vliegen en opdat je iedereen met een slecht oog zult
verblinden; en zij zullen dan niet in staat zijn om je kwaad te
doen.
Ik kom mijn prinsesje…
Ik heb… Ik heb kruiden voor je gehaald, opdat de stank van
de slechte geesten je niet zal bereiken.
Bloemen is wat je zult zien.
Vleugels zullen je vrijmaken.
En de geur van je leven is die van kruiden. ”
Je kunt geen liefde kopen, je kunt ook geen liefde
lenen en je kunt haar ook niet dwingen om uit je hand te eten; het
is geen vogel. Liefde is wat je je medemens kunt geven. En liefde
is ook wat je je medemens kunt afnemen.
Het ligt in de natuur van de mens om van elkaar te houden en om
elkaar te haten totdat de dood hier een eind aan maakt. Liefde is
vaak, onder druk van cultuur, geloof of jaloezie, het slachtoffer.
Liefde is de wereld en zichzelf te kennen.
Massin zoekt de begraafplaats van zijn gestorven liefde op, om haar
daar te kunnen ontmoeten. Hun liefde werd geteisterd door oorlog
tussen zijn familie en de familie van zijn liefde. Er werd hem verboden
om haar gedurende haar leven te zien. Maar na haar dood kan niemand
hem verbieden en tegenhouden om gesprekken met zijn grote liefde
te voeren; hij kan nu naar haar toe wanneer hij maar wil.
Massin neemt als het ware het recht in eigen hand en berecht iedereen
op zijn eigen manier in de hoop dat hij zijn liefde terugkrijgt.
Hij zal er echter achterkomen dat er op deze wereld geen plaats
is voor de liefde; hier is enkel plaats voor hoop. Zo kiest hij
ervoor om naast zijn liefde te sterven, in de hoop elkaar aan de
andere kant te kunnen ontmoeten.
Een sprookjesachtige theatermonoloog vol met Amazigh poëtische
taal, en humor. Er zullen gedichten en muziek te horen zijn die
wat normaal onuitgesproken blijft zullen verwoorden.
Mustapha Ayned
terug naar producties
|
